Kahapon, sinamahan ko sa isang school yung dalawang hapon (H1, H2) na kasama namin sa office para mag-apply. Pagdating namin duon, nanduon yunug mga kakilala nung H1. Nagtanong ako sa kanila. Ok naman sila sumagot kaya lang, hindi man lang sila mag-smile. Parang sobrang iritable yung kulang na lang sabihan niya ako ng "Hello? Di mo ba nababasa yung napakalaking image sa bunbunan ko? Sabing NO ASKING!" Natatawa ako nanabubuwisit dahil tinanong ko naman sila ng tama, nakasmile naman ako, what the heck is wrong? So ok lang pinalampas ko yun. Since wala pa yung hinahanap namin, kumain muna kami dahil nagugutom si H1. Kumain na din si H2. Ako naman, busog pa kaya nagorder na lang ang ng pulpy orange. Pagkatapos nilang kumain, bumalik na kami sa loob ng campus. Naghintay sa office, mga isang oras din yun. Pagdating namin sa loob ng office, nakita ko yung dati kong teacher nuong highschool. Nakipagkwentuhan and all. Tiningnan namin yung oras, magiisang oras na pala kaming naghihintay kayanagtanong ako duon sa nasa loob ng office. As usual, wala man lang smile. Ito ang nakatatawa duon, dapat, nakangiti silang tumanggap ng tanong dahil ang department nila ay Hospitality Industry Management, sa lagay na yun, may hospitality ba? Tsk! Ang weirdo nga naman ng mga tao. :)
Friday, June 4, 2010
Accident
I haven't add a post for two days so I owe my blog a two. Few days, there were lots of stuff running on my head but it was chaotic so I cannot do a single blog post so anyways, here's something happened last Thursday night.
I went home early since I had nothing to do already. After reaching the house, I was so excited to watch Take Me Out hosted by Jay-R. No big deal about the show, I just like watching it. It was a dating game. I watched the next show and afterwhich I took a bath. (That's not the story yet.) I opened my laptop to check my Facebook notifications. Though when I'm lazy, I use my phone. It was eight o'clock in the evening when someone text my mom. I was so shocked with her reaction so I had to ask her what had happened. And then she said, my cousin met a motorcycle accident and they're on their way to the hospital. The accident happened around five in the afternoon and they only informed as at eight. I was so worried and felt crying because he's one of my closest male cousin. He's like a brother to me already. So back to the story, everyone was so worried, nobody ate, nobody seemed like to sleep. Until such time that my other cousins informed us that he's already ok. The next morning, I visit him at the hospital. He has lots of bruises all over his body and even in his face. I was weakened when I saw him but I can't blame anyone, it was a mere accident. Thank God he's still doing fine. It just needs him to get healed. Accident is just there, it's just that, people should have an initiative not to meet it.
I always thank God for keeping my family (parents and sibling) and those who are close to me safe and guided.
I went home early since I had nothing to do already. After reaching the house, I was so excited to watch Take Me Out hosted by Jay-R. No big deal about the show, I just like watching it. It was a dating game. I watched the next show and afterwhich I took a bath. (That's not the story yet.) I opened my laptop to check my Facebook notifications. Though when I'm lazy, I use my phone. It was eight o'clock in the evening when someone text my mom. I was so shocked with her reaction so I had to ask her what had happened. And then she said, my cousin met a motorcycle accident and they're on their way to the hospital. The accident happened around five in the afternoon and they only informed as at eight. I was so worried and felt crying because he's one of my closest male cousin. He's like a brother to me already. So back to the story, everyone was so worried, nobody ate, nobody seemed like to sleep. Until such time that my other cousins informed us that he's already ok. The next morning, I visit him at the hospital. He has lots of bruises all over his body and even in his face. I was weakened when I saw him but I can't blame anyone, it was a mere accident. Thank God he's still doing fine. It just needs him to get healed. Accident is just there, it's just that, people should have an initiative not to meet it.
I always thank God for keeping my family (parents and sibling) and those who are close to me safe and guided.
Tuesday, June 1, 2010
Worst Inventions
I was net scavenging last night, passed through Yahoo. It happened that I browsed the article about the 50 worst inventions. Funny thing, one of those is my favorite, french fries. Anyways, you should try to see it.
Monday, May 31, 2010
Where To Go?

Here I am again. I always lose myself. Not certain of what I wanna do. Imagining to do one thing then later wants another. I dunno. I am vague! That's the problem. I always wanna do something but some people just can't leave me alone. I always wanna be alone but some people try to get their lives on me. Arrgh! I wanna go somewhere. Out of the place where I am stuck at the moment. I wanna find the real me. I wanna have the focus that I am losing. I wanna learn on my own without asking someone on what to do. I am not young anymore. I am at the right age. Independent in big stuff but dependent in small stuff. Weird. At this point, as if I am not breathing on my own. As if I'm breathing with an oxygen tank. An imbecile body generated by machines. Darn! When can I have my own life?
Monday
Wala namang importante sa araw na ito. As usual, gumising ako ng late, kumain, naligo at nag-ayos ng dadalhin sa office -- laptop (check) cellphones (checks), keys (checks) at ang pinakaimportante panyo (check). Nakatatamad pumasok pero kailangang maghanap ng pera. Tingin ko ito ang ika-189 days na pagpasok ko dito. (Magbunyi!) Hindi ko pa nadededuct yung mga absences ko at yung mga araw na nag-OB ako. Hahaha! Ayos magtrabaho dito. Hindi ko namamalayan na ilang buwan na pala ako dito. Ayos ang trabaho, paupo-upo, internet, facebook, twitter, pakain-kain at siyempre every two weeks, gawa ng report. Ayos! Saan pa ako. Ang pinakamasarap sa lahat, kahit may absences ako buo pa rin ang sahod ko. Ayos na ayos hindi ba? This is life!
Kahit iba ang trabaho ko sa kursong natapos ko, hindi ko pa rin kinalilimutan ang mga napag-aralan ko. Ayaw ko munang lumipat ng trabaho, una, kung lilipat man ako ay dapat, mas mataas ang sahod ko kaysa dito, madaming benefits (wahaha), yung trabahong gusto ko. Teka teka, trabahong gusto ko? Hmm? Ano nga ba ang trabahong gusto ko? Hindi ko rin mapagtanto. Pagkagraduate ko kasi, akala ko ang gusto ko talagang gawin ang magmix and match ng colors, hindi tagapintura ok? Ang ibig kong sabihin, magdesign, maging graphic artist. Yun lang kasi ang (sa pagkakalam ko) alam kong gawin. Pinasok ko ang mundong yun. Magdesign. Gumawa ng kung anu-anong lay-out gamit ang photoshop. Kahit mababa ang sahod ok lang. Trip ko lang namang mag-apply nuon duon. Ok lang yun madami naman akong natutunan. Hanggang dumating ako sa oras na parang nagsawa na ako. (Napakamakulay na kasi ng buhay ko. Araw - araw na lang akong nakakakita ng kulay. Minsan nga tinatanong ko yung mga kasama ko kung maliban sa Red, Blue, Green, Yellow at Orange, may ibang kulay pa ba na pwedeng gamitin. Yung bago naman. Sinagot ako, "Meron" sabing ganyan. Excited naman akong malaman kung ako yun pala VIOLET! Violent tuloy ang pagkakaintindi ko.) Napagod. At hindi ko na din alam kung ano talaga ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Isang araw biglang sumagi sa isip ko, paano kaya kung ang gusto ko palang gawin sa buhay ko ay maging basurera? Kapag nangyari yun, ako na siguro ang kauna-unahang basurera na nakatapos ng kolehiyo. Ako ang basurerang nakalaptop. Ako ang basurerang marunong mag-ingles, ako ang basurerang marunong magprogram. WTF! Natawa na lang ako sa sarili ko. Naghirap-hirap pa akong mag-aral para lang maging ganun. Walang hiya! Kaya gumawa nanaman ako ng goal ko sa buhay. Hayun, pagkatapos kong magresign as graphic artist, umokey ako sa trabahong inaalok sa aking ng kaibigan ko. Tinatanong mo ba kung saan ang goal duon? Mamaya,malalaman mo.
So yun na nga, pinasok ko ang trabaho ko ngayon. At, nito ko lang nalaman na marunong pala talaga akong magprogram! What the? Kita mo yun? Ang unang goal, makagawa man lang ako ng kahit na isang system. Yung pinakasimple sa lahat. At nakagawa nga ako, dalawa pa! Yung ibang goals ko kusa na lang dumadating yung mga yun. Pag dumating, ishe-share ko rin. Promise!
Hayan, patapos nanaman ang araw ko. Ano nanaman kaya ang mangyayari bukas. (Asa pa ako. Siyempre kagaya ulit ngayon.)
Kahit iba ang trabaho ko sa kursong natapos ko, hindi ko pa rin kinalilimutan ang mga napag-aralan ko. Ayaw ko munang lumipat ng trabaho, una, kung lilipat man ako ay dapat, mas mataas ang sahod ko kaysa dito, madaming benefits (wahaha), yung trabahong gusto ko. Teka teka, trabahong gusto ko? Hmm? Ano nga ba ang trabahong gusto ko? Hindi ko rin mapagtanto. Pagkagraduate ko kasi, akala ko ang gusto ko talagang gawin ang magmix and match ng colors, hindi tagapintura ok? Ang ibig kong sabihin, magdesign, maging graphic artist. Yun lang kasi ang (sa pagkakalam ko) alam kong gawin. Pinasok ko ang mundong yun. Magdesign. Gumawa ng kung anu-anong lay-out gamit ang photoshop. Kahit mababa ang sahod ok lang. Trip ko lang namang mag-apply nuon duon. Ok lang yun madami naman akong natutunan. Hanggang dumating ako sa oras na parang nagsawa na ako. (Napakamakulay na kasi ng buhay ko. Araw - araw na lang akong nakakakita ng kulay. Minsan nga tinatanong ko yung mga kasama ko kung maliban sa Red, Blue, Green, Yellow at Orange, may ibang kulay pa ba na pwedeng gamitin. Yung bago naman. Sinagot ako, "Meron" sabing ganyan. Excited naman akong malaman kung ako yun pala VIOLET! Violent tuloy ang pagkakaintindi ko.) Napagod. At hindi ko na din alam kung ano talaga ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Isang araw biglang sumagi sa isip ko, paano kaya kung ang gusto ko palang gawin sa buhay ko ay maging basurera? Kapag nangyari yun, ako na siguro ang kauna-unahang basurera na nakatapos ng kolehiyo. Ako ang basurerang nakalaptop. Ako ang basurerang marunong mag-ingles, ako ang basurerang marunong magprogram. WTF! Natawa na lang ako sa sarili ko. Naghirap-hirap pa akong mag-aral para lang maging ganun. Walang hiya! Kaya gumawa nanaman ako ng goal ko sa buhay. Hayun, pagkatapos kong magresign as graphic artist, umokey ako sa trabahong inaalok sa aking ng kaibigan ko. Tinatanong mo ba kung saan ang goal duon? Mamaya,malalaman mo.
So yun na nga, pinasok ko ang trabaho ko ngayon. At, nito ko lang nalaman na marunong pala talaga akong magprogram! What the? Kita mo yun? Ang unang goal, makagawa man lang ako ng kahit na isang system. Yung pinakasimple sa lahat. At nakagawa nga ako, dalawa pa! Yung ibang goals ko kusa na lang dumadating yung mga yun. Pag dumating, ishe-share ko rin. Promise!
Hayan, patapos nanaman ang araw ko. Ano nanaman kaya ang mangyayari bukas. (Asa pa ako. Siyempre kagaya ulit ngayon.)
Sunday, May 30, 2010
Note Posts
I can't load the page because it's to huge to contain by my mobile. Anyways, so... yesterday, I had all the chance to take a rest, watch flicks and eat (but not pig-out.)
I had no idea either on what to post here. Probably that's the reason why I didn't bother opening my laptop for hours that's why my laptop took a rest too. :] I was thinking of a topic but I forgot to jot it down. *sigh* I am trying to remember but I just have lots of things on my mind right now.
.
.
.
Well ... that's just yesterday. I still have to think what topic should I post later. :}
Subscribe to:
Posts (Atom)